Մոռացումը երկրորդ մահ է, որից մեծ անհատները ավելի շատ են սարսափում, քան առաջինից:

Մենք հեշտությամբ ենք մոռանում մեր հանցանքը, եթե այն հայտնի է միայն մեզ:

Մեռածները ողջ են, քանի կան ողջեր, որպեսզի նրանց մասին հիշեն:

Վճռական ուժերը՝ բախտն ու մահը, հազվադեպ են մարդուն մոտենում առանց նախազգուշացման:

Ապրողներին հարկավոր է վերաբերվել բարյացակամ, իսկ մեռածների մասին պետք է ասել միայն ճշմարտությունը:

Նրանց մահը, ովքեր ստեղծում են անմահ գործեր, միշտ անժամանակ է:

ՈՒմ հազվադեպ են տեսնում, նրան արագ են մոռանում:

Այն, ինչ մահացել է իբրև իրականություն, կենդանի է իբրև խրատ:

Երիտասարդները կարող են մեռնել, ծերերը՝ պարտավոր են:

Զարմանալի է կառուցված մարդը, նա վշտանում է, երբ կորցնում է հարստությունը, և անտարբեր է այն բանի նկատմամբ, որ անվերադարձ անցնում են նրա կյանքի օրերը: