Բախտի անիվին դյուրին է հետևել:

Երջանիկ մարդիկ թերություն ունեն, որից նրանք երբեք չեն ձերբազատվում. նրանք դժբախտներին համարում են սեփական դժբախտության մեղավորները:

Կյանքում մի անգամ բախտը բախում է յուրաքանչյուր մարդու դուռը, բայց շատ դեպքերում մարդն այդ ժամանակ նստած ե լինում հարևան գինետանը և չի լսում նրա բախյունը:

Նա, ում երջանկությունը չափից դուրս է երես տալիս, դառնում է տխմար:

Ցավը դաժանություն է, ուրախությունը քնքշություն, սակայն ուրախությունն ավելի զորեղ է:

Ավելի լավ է ընկնել բախտավոր բժշկի, քան գիտնական բժշկի ձեռքը:

Նա չէ երջանիկ, ով այդպիսին է թվում ինչ-որ մեկին, այլ նա, ով իրեն զգում է այդպիսին:

Երջանկութունը անվրդովության պտուղը չէ, նա ինքն անվրդովություն է: